Powrót

  Byłaś strasznie zaskoczona, kiedy okazało się, że Niall'a nie ma na próbie.
Z: Hej! Wreszcie wróciłaś.
Ls: Stęskniliśmy się za tobą.
T: Ja za wami też, ale możecie mi powiedzieć gdzie jest Niall?
H: Chodź, (T.I.), wszystko ci opowiem.

Poszliście do pomieszczenia obok studia i usiedliście na fotelach.
H: (T.I.), jest mały problem jeżeli chodzi o Niall'a.
T: Ale zaraz... nie rozumiem. Coś mu się stało?
H: Spokojnie, nic mu nie jest, pod względem fizycznym, ale jest załamany. Musisz jak najszybciej wrócić do domu. Niall bez ciebie, to jak bez powietrza. Do nikogo się nie odzywa, siedzi całymi dniami w waszej sypialni i ogląda filmy, nawet mniej je. Musisz wrócić. A przynajmniej z nim porozmawiać. Niall próbował na początku się z tobą skontaktować, ale nie dawałaś znaku życia. Chciał iść cię szukać, ale powstrzymaliśmy go, bo sam nam wcześniej powiedział, że chcesz przerwy. On myśli, że stracił cię na dobre.
T: Nie martw się, ja dzisiaj wracam. Chciałam przemyśleć niektóre sprawy, ale już jest ok.
  H: Tak się cieszę. Na pewno blondynek oszaleje jak cię zobaczy.Trzymaj. Wsiądź w mój samochód i jedz do domu.
Zabrałaś kluczyki od przyjaciela i pobiegłaś w stronę wyjścia.
Za 30 minut stałaś pod domem. Poczułaś motylki w brzuchu. Tak jak wtedy, przed koncertem, kiedy miałaś po raz pierwszy zobaczyć 1D. Niby znałaś go jak własną kieszeń, ale denerwowałaś się przed spotkaniem z Naill'em. Może to przez to, że rozczarowałaś go swoim odejściem, a może dlatego, że przez ciebie cierpiał? Zdziwiło Cię to zmieszanie, ale po chwili się otrząsnęłaś i wyszłaś z samochodu. Szybkim ruchem ręki otworzyłaś drzwi. Kiedy weszłaś do środka poczułaś domowe ciepło i ten znajomy zapach. To wszystko sprawiło, że przestałaś się denerwować. Zdjęłaś buty i wbiegłaś po schodach na górę. Otworzyłaś drzwi sypialni. Zobaczyłaś go. Przeszły Cię dreszcze. Weszłaś po cichu, bo Niall spał. Położyłaś się obok niego i przyglądałaś się mu uważnie. Podziwiałaś go. Nie chciałaś budzić swojego chłopaka, ale już nie mogłaś się doczekać i pocałowałaś jego słodkie usta. Niall poruszył się i zaczął pomału otwierać oczy. Pojawiły się w nich iskierki.
N: Kochanie!
Niall rzucił się na Ciebie. Myślałaś, że Cię udusi.
N: Długo tu jesteś? Dlaczego mnie nie obudziłaś? O Boże... Tak bardzo cieszę się, że Cię widzę. Kocham cię.
T: Ja ciebie też.
Trwaliście w uścisku jeszcze dłuższą chwilę, po czym przyszedł czas na wyjaśnienia.
T: Ja już wiem na 100 procent, że chcę być z Tobą, chcę mieć to dziecko i chcę je wychowywać z tobą. Nie ważne co powiedzą inni.
N: Nawet nie wiesz jak się cieszę, że podjęłaś decyzję. Pewnie, że będziemy razem. Nie ma innej opcji, bo my po prostu jesteśmy dla siebie stworzeni.
Niall przysunął się jeszcze bliżej Ciebie. Wasze twarze prawie się stykały, a usta pochłonięte pocałunkiem idealnie do siebie przylegały.
Leżeliście i byliście wtuleni w siebie. Już nie potrzebne były żadne słowa. Wystarczyło, że macie siebie nawzajem.
N: W sumie to już pora obiadowa, na co masz ochotę?
T: Na spaghetti. Pasuje tobie taki obiadek?
N: Pewnie.
T: To ja pójdę zrobić. Może mi pomożesz?
N: Nie, nie, nie. To ja pójdę naszykować obiad, ty musisz odpoczywać. Już ja się tobą zaopiekuję.
T: Zaraz, chyba nie zamierzasz przykuć mnie do łóżka do końca ciąży, prawda?
N: Oczywiście, że nie, ale nie masz się przemęczać.
T: Uważasz, że przygotowanie obiadu to przemęczanie się?
N: No dobrze... Chodźmy już, bo ugotowanie makaronu dla 7 osób chwilę zajmie.

Kiedy kończyliście obiad, chłopacy i Emma właśnie wchodzili do domu.
N: Co tak długo?
Ls: Nie chcieliśmy wam przeszkadzać.
N: Siadajcie, już zrobiliśmy jedzenie. Spaghetti. Może być?
H: W twoim wykonaniu? Zawsze!
Liam nie jadł z Wami. Poszedł do swojego pokoju i odciął się od wszystkich.
Podczas obiadu rozmawialiście o tym, że trzeba powiedzieć Waszym rodzicom o ciąży. Postanowiliście, że najpierw zadzwonicie do Twojej mamy na Skype. Później pójdziecie do rodziców Niall'a. Jak tylko skończyliście posiłek, poszliście do salonu i zabraliście laptopa. Zadzwoniliście, chodź nie przyszło Wam to łatwo, ale w końcu i tak mama musiała się o tym dowiedzieć. Odebrała.
M: Hej, co tam u was? Dawno nie dzwoniliście.
T:  Wszystko okej, tylko musimy ci coś powiedzieć...
M: To dobra, czy zła wiadomość?
N: To zależy dla kogo... Jak dla mnie wspaniała.
M: Okej, to powiedzcie w końcu!
T: Jestem w ciąży.
Mama zamarła. Nie wiedziała co powiedzieć. Przez chwilę patrzała w jeden punkt.
M: ...


Przepraszam, że tak długo nie dodawałam, ale to wszystko z powodu braku czasu.
 Ostatni rozdział dodałam 10  dni temu ;o.
 Przepraszam, za to, no ale wiecie szkoła...:/
 Co wy na to żebym dodawała co sobotę? 7 dni, to zawsze lepiej niż 10 :(
 Jak tylko znajdę czas, to siadam do komputera i zaczynam pisać :D
 Oczywiście dziękuję, za ilość komentarzy.
 Wyświetlenia znowu spadły :/ Zachęcam do obserwowania mojego bloga :*
 Dziękuję, że jesteście i czytacie. Jak tylko skończycie,
 to zachęcam do podzielenia się opinią  na temat mojego wpisu <3
 POZDRAWIAM, Kinia :*